Oversteken in Amsterdam is niets voor onzekere mensen. Of ontspannen mensen. In Amsterdam stoppen automobilisten namelijk niet voor zebrapaden, en niet altijd voor rode stoplichten, maar om andere redenen.
1) omdat het niet anders kan (je werpt jezelf voor de auto)
2) omdat... eh...
Juist. Zoals astrologen weleens verzuchten hoe nietig wij zijn in een groter geheel, zo voelen fietsers in Amsterdam zich elke dag. Terwijl je daar staat met je boeltje (boodschappen puilend uit je fietsmand voorop je stuur, kind achterop), sta je te wachten totdat jij degene bent waarvoor het lint aan doorrijdende auto's even wordt doorgeknipt. Hoe zorg je dat je kunt oversteken? Hoe zorg je ervoor dat je gezien wordt door automobilisten?
Je hebt mensen die een aanloop nemen, net als bij een zwembad, hun armen uitstrekken en met dichtgeknepen ogen afwachten of er een klap komt. Heel spannend voor de achterblijvers. En voor de automobilist. Deze wordt ongewild opeens in een noodsituatie geplaatst en daarmee gedwongen om snel te reageren. Vaak gaat dit in de ochtendspits dan ook gepaard met flink getoeter. Of gevloek door de fietser, als die gedwongen is af te stappen, en dan hoofdschuddend weer opstapt. Alsof hij of zij niet geschrokken is. Daredevils doen dat.
Je hebt ook mensen die afstappen en gespannen de rij met auto's af blijft kijken. Alsof zij wel zouden willen oversteken tussendoor, maar aarzelen. Zij zullen het juiste moment afwachten, om ertussendoor te glippen. Want wachten op groen is voor Amsterdammers op de fiets de laatste optie.
En dan zijn er nog de mensen die hun telefoon uit hun jaszak graaien en besluiten hun e-mails te beantwoorden. Alsof ze denken dat ze nog op zijn minst tien minuten staan te wachten.Toch nog wat nuttigs doen, als je gedwongen wordt bij het stoplicht stil te staan.
In mijn ervaring kun je van categorie switchen. Mede afhankelijk van hoe recent je zelf hebt gezorgd voor zo'n toeterspektalel. 'Even dimmen', denk je dan.
Ook voetgangers lopen hier tegenaan (misschien wel letterlijk). Wanneer er een automobilist stopt, lijkt het alsof alles even stil valt. Vanuit een misplaatst schuldgevoel steken ze haastig over. Als ik in deze groep zit kijk ik onderweg even wie er gestopt is. Gewoon om te zien wat voor type het is. Dat kan volledig onverwacht zijn; de dikke vrachtwagenchauffeur die gisteren nog over de rotonde denderde kan hij opeens goed uitgeslapen zijn en met een glimlach en een armzwaai je dag goedmaken. Maar ook neurotisch bellende vrouwen blijken dan opeens toch oog voor je te hebben. Misschien wel omdat ze tegelijkertijd afleiding hebben die maakt dat hun haast even wegzakt.
De mooiste momenten zijn die waarop er een auto voor je stopt zonder dat dat persé nodig is. Dan steek ik met meer flair over. Alsof je denkt: als die automobilist er écht even tijd voor vrij maakt, dan maak ik er ook wat moois van. Die momenten zijn goed voor je zelfvertrouwen. Dat zijn de wereldverbeteraars die beginnen bij zichzelf, denk ik dan. Of mensen die zich voorgenomen hebben een maand lang te leven volgens van die 'uitdagingen' die genoemd worden in blogposts over hoe je je gelukkiger kunt voelen in het dagelijks bestaan, zoals: maak elke dag 2 mensen aan het glimlachen.
Op de radio hoorde ik eens een interview met een verkeerspsycholoog. Terwijl ik me aanvankelijk afvroeg wat dat in vredesnaam kon zijn (auto's/fietsers/voetgangers en psyche?), denk ik daar nu regelmatig aan terug. Zeker Nederland lijkt een voedingsbodem voor beestachtig gedrag in het verkeer. Miljoenen mensen op elkaar op zo'n klein stukje land, elk met zijn eigen bestemming en eigen wil. Terwijl iedereen in elkaars persoonlijke ruimte gedwongen wordt te navigeren, stijgt de spanning.
Wat daaruit voortvloeit is verkeerscriminaliteit, ofwel stoplichtontduikers, spiegelstaarders, bumperklevers en snelheidsduivels. Maar ook praalrijders (in oude kevers, met 80 op de snelweg) en angsthazen (ook langzaam en daarmee een groot gevaar) maken deel uit van de bonte verzameling aan weggebruikers.
Bestaat er nog hoop voor de niet- daredevils? Buiten de stad weliswaar, maar toch. Wanneer je je focus verlegt op Groningen, Friesland, Drenthe of Zeeland valt het misschien allemaal mee. Daar groeten mensen elkaar mogelijk nog, bij het oversteken. Voor stadsgenoten zit er niets anders op dan accepteren dat een verhoogde hartslag tijdens de ochtendspits erbij hoort. Troost je met de gedachte dat dat misschien wel weer een kop koffie scheelt. Want iedereen weet dat cafeïneverslaving slecht voor je is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten