maandag 28 september 2015

Sommige keuzes zijn onomkeerbaar. Zoals iemand inhalen op de fiets.


Sommige keuzes zijn onomkeerbaar. Zoals of je naar iemands begrafenis gaat. Of je een kind wilt krijgen. Ervoor kiezen om met de trein naar je sollicitatiegesprek te gaan in plaats van met de auto. Of om iemand in te halen op de fiets.

Als je achter iemand fietst, die nét wat langzamer gaat dan jij, dan kun je kriebels krijgen. Je wilt eigenlijk met méér afstand tot je voorganger op je eigen tempo doorfietsen, maar je voorganger gaat net te traag. Hij of zij fietst in jouw personal space. Jezelf afleiden gaat tot op bepaalde hoogte, totdat de ongeduld het wint en je bedenkt dat er niets anders op zit dan bij te schakelen om in te halen.

Je trapt en je trapt... om vervolgens te merken dat je voorganger een slinkse blik over zijn of haar linker schouder jouw kant op werpt, en zelf een tandje bijschakelt. Je verbijt je en trapt door, maar de wedstrijd zet zich voort en je voortganger begint weer langzaam voor te liggen.

Dit is het moment waarop de beslissing genomen is. Het is in alle opzichten gênant om weer af te zakken. Het moment is voorbij, je hebt de keuze gemaakt. Nu zul en móet je je voorganger inhalen.

Je trapt met grote inspanning op de trappers. Wanneer je voor ligt haal je opgelucht adem maar houd je je rug recht, alsof het je geen kracht gekost heeft. Gelukkig, denk je bij jezelf. Dat scheelde weinig. 

Om vervolgens met opgeheven hoofd het stoplicht te naderen dat voor je op rood is gesprongen. Het ongemakkelijke zwijgen is haast onverdraagbaar maar een reden om je te schamen is er niet.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten