Volgens Wikipedia gaat het bij jongleren "om het in de lucht gooien, in de lucht houden en opvangen van voorwerpen (bijvoorbeeld ballen, kegels of borden)."
OF... denk ik er dan meteen achteraan... een leven leiden in een stad met werk, gezellige dingen, een vriend en kinderen. Zo voelt het wel. Heb je net lekker de thuissituatie op de rails en is je baby groot genoeg om zichzelf te vermaken zodat je af en toe ook eens achterover kunt leunen (om bijvoorbeeld je haar weer eens leuk te doen of een mooie outfit bij elkaar te zoeken), dan willen ze dat je een tandje bij schakelt op je werk. Gaat het op je werk lekker, dan besef je je dat je opeens al een paar vrijdagen achter elkaar thuis op de bank gehangen hebt, om bij te komen van de week.
Jongedames, hoe houden we ons staande? Wachten we tot de baas eindelijk op de proppen is gekomen met een vast contract? Of gaan we ervoor en raken we zwanger voordat we alles op de rit hebben? Als onze omgeving alles van ons vraagt (leuk huis, fijne tuin, bruisende stad, levendig sociaal leven, goede baan, leuke man, gezellige kinderen), dan moeten we zelf de lijn trekken. Voor onszelf opkomen en de realiteit onder ogen zien. We kunnen niet alles. Soms betekent het dat als je ergens een schep bovenop gooit, er ergens anders een tandje teruggeschakeld moet worden.
Dat klinkt niet leuk genoeg voor een statusupdate, dus we zeggen dat minder vaak tegen elkaar. Maar eigenlijk is het wel zo.
Als ik vraag aan jonge vrouwen om me heen of ze gelukkig zijn, komt bijna altijd hetzelfde naar voren: we jongleren allemaal. Wel een drukke en uitdagende baan, een leuk huis en fantastische vriendinnen, maar nog geen vent en bijna dertig, bijvoorbeeld. Of wel twee jonge kindertjes, maar helaas die kans op het werk moeten laten lopen. Of een hele leuke man en fijne baan, maar zwanger worden laat nog op zich wachten. Een gezinnetje middenin de stad maar het zou zo lekker zijn als we een tuin hadden.
Meiden... we doen het allemaal goed. Ook als het hele plaatje nog niet 100% is waar je het zou willen zien. We kampen allemaal met hetzelfde, en dat is niet iets om voor onszelf te houden. Als we elkaar daar wat meer in zouden steunen en ook zouden durven genieten van onze gebrekkige levens zoals die er nu uitzien zou de wereld toch een stukje liever zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten