Ik ben uit eten met mezelf

Met verende tred wandel ik door het park. Om me heen lijkt het alsof alles en iedereen tot leven gekomen is. Kinderen spelen en lachen, vogels kwetteren en honden rennen. De stad is mooi. Ik loop langs het water, onder de groene bladeren door en het valt me op dat het voorjaar begonnen is en dat ik in een zweterig nepleren jasje rond aan het zwalpen ben.

Op de fiets komen verschillende knappe mannen langs. Het is zo'n dag. Toen ik nog vrijgezel was was dit het teken dat de biologie aan me gaf om te zeggen dat het jachtseizoen geopend was. Net als wanneer het gaat onweren- je voelt het in de lucht hangen en ruikt het bijna.

Twintig minuten later loop ik langs het hoekje met hippe jonge werkende mensen. Een afgetakeld caféetje met een terras waar aan alle kanten mannen in bloesjes uitstulpen. Ik constateer verrast dat dit blijkbaar één van de nieuwere places to be is. In het voorbijgaan word ik me bewust van onderzoekende ogen. En meteen daarna van mijn bril. Het wordt nu echt tijd om nieuwe lenzen te bestellen, houd ik mezelf voor de zoveelste keer voor.

Ik nader het restaurant. Ook daar een massa jonge mensen en overweldigende gezelligheid. Even overweeg ik om achterlangs meteen het park weer in te gaan en thuis pizza te bestellen. Maar dan zie ik een tafel in de zon aan de zijkant. Als ik daar ga zitten, zucht ik en kijk ik naar de voorbijgaande mensen. Om me heen hoor ik het geklater van de gesprekken aan me voorbijgaan.

Ik schrik uit mijn gedachtenwereld op als er een mid-twintiger naast mijn tafel gaat staan. "Kan ik alvast wat te drinken aanbieden?"
"Oh", zeg ik wat afwezig. "Ja, graag. En ook eten, alsjeblieft."
"Oh", zegt hij. "Ik dacht dat u nog iemand verwachtte."
Ik zoek naar woorden. "Nou eh- nee. Ik ben uit eten met mezelf."
Hij lacht, knikt en blijft even staan. De zon schijnt door zijn blonde krullen. "Dat zouden meer mensen moeten doen."
Hij loopt weg en ik leun tegen mijn stoelleuning.